De derde dag van de Nijmeegse Vierdaagse zit er op. Na deze zeven heuvelen tocht scheidt de lopers nog één dag voor ze op de magische Via Gladiola de hulde krijgen, die ze verdienen. De Via Gladiola klink bekend in de oren, maar voor veel wandelaars is ook Ootmarsum een bekende naam. De lopers, met connecties in de Siepelstad, horen heel vaak onder weg dat anderen het stadje kennen. Die kennis loopt uiteen van Poaskearls, een prachtige omgeving en de kunstenaars Ton Schulten en Annemiek Punt. Juist deze twee artistieke grootheden zijn genomineerd voor de titel ‘Kunstenaar van het jaar 2026’. Maar ook op andere momenten kom je het kunstenaarsstadje tegen. Koert en Linda hebben zelfs het plaatsnaambord Ootmarsum meegenomen en staan op meerdere plekken om met dit bord en met hun eigen aanwezigheid de wandelaars uit de Siepelstad een hart onder de riem te steken. Zij horen regelmatig ‘Oatmössche’ en zien dan duimen omhoog gaan van Twentenaren. Ook het plaatsnaambord van Tilligte doemt op en dus is de noaberschap heel dichtbij. Dat is toch een belangrijk kenmerk van deze Nijmeegse vierdaagse, want wandelen verbroedert en er is geen enkele wanklank te horen. Ook Sven Brandehof was van de partij met een heerlijke partij aardbeien. Hoe? Dat is weer te lezen in het verslag van Alphons Weierink.

Na de Zeven Heuvelen op weg naar de magische Via Gladiola
“Het voelt als thuiskomen. Kom je nietsvermoedend Malden binnenlopen, ontwaar ik plotseling een plaatsnaambord van Ootmarsum. Ik geloof mijn ogen niet. En dan ineens zie ik de lachende gezichten van Koert Weustink en Linda Oosterhuis. Want zij zijn het, die zorgden voor deze verrassing.
De derde dag van de Nijmeegse Vierdaagse is van start gegaan. Onder heel wat betere weersomstandigheden dan een dag ervoor. Regenkleding hoeft niet mee; wel de zonnebril en pet. De eerste kilometers zijn gelijk aan dag twee. Langs de Radboud Universiteit richting Hatert en vandaar het platteland op richting Malden. We komen bij boerderij Föllings waar een beschuit met aardbeien wordt aangeprezen. En ja hoor, daar is Sven Brandehof druk aan het werk. De zoon van Tonnie Brandehof is daar na zijn studie blijven hangen en woont er sinds 2011 met zijn vrouw en kinderen.

Aardbeien
Sven is een ‘echte’ Brandehof. Hij veert zichtbaar op bij het bezoek uit Ootmarsum. Eigenlijk heeft hij helemaal geen tijd om een praatje te maken, want al vanaf half vijf deze morgen is het big business. De beschuiten met aardbeien van eigen land gaan grif van de hand. De hele familie is ingeschakeld om de aardbeien te snijden en daarmee de beschuiten te beleggen. En nog komen ze handen tekort. ,,Doe ze de groeten in Ootmarsum”, klinkt het. Zullen we doen.

Koert en Linda achter ‘Ootmarsum’
Ja, en dan richting Malden. Kom je toch zo ‘Ootmarsum’ binnen. Achter het plaatsnaambord hebben Koert en Linda hun posities ingenomen om de wandelaars uit Ootmarsum en omgeving te verwelkomen. Linda en Koert zijn ervaren Vierdaagse-lopers. Linda heeft liefst 17 keer meegedaan en Koert één keer. De laatste jaren lopen ze niet meer mee, maar zijn ze vaste en vertrouwde toeschouwers. Hun camper staat strategisch opgesteld, zodat ze samen met hun onafscheidelijke hond Eddy, verschillende punten makkelijk kunnen bereiken met de fiets.

Oatmössche
En dit jaar voor het eerst een heus plaatsnaambord van Ootmarsum. ,,Van een kennis geleend en van wie hij hem heeft, weet ik niet”, haalt Koert knipogend de schouders op. Het boeit ook niet. Het is een prachtige actie; zeer gewaardeerd door de ‘Ootmarsumse’ lopers. Maar niet alleen door hen, zo blijkt. ,,We krijgen ontzettend veel reacties. Heel vaak horen we: Oatmössche. Van Twentenaren, die langskomen. Maar ook van anderen ,die Ootmarsum kennen. Hoe leuk is dat.”

Het is een geintje natuurlijk, maar de promotionele waarde moet ook zeker niet worden onderschat. Ootmarsum als mooi affiche in de Vierdaagse van Nijmegen; het kon minder. En dat zelfs twee keer. Want als we na 28 kilometer Nijmegen binnenlopen, zien we het blauwe bord met Ootmarsum al van verre. ,,Ootmarsum heeft Nijmegen geannexeerd”, zegt Koert met een knipoog. Op dat moment passeert een militair uit Weerselo, zo blijkt. ‘Oatmössche”, klinkt het in onvervalst Twents.

Julia is zo mooi
De route over de smalle dijk langs het Maas Waakkanaal en de Maas blijft imposant. We zien een lang lint met wandelaars voor ons. Inhalen is niet mogelijk. Ineens begint er een man te zingen: ‘Julia was zo schoon. Ze had twee mooie ogen. De één was van goud en de ander hing te drogen’. Ik ben getriggerd. De man vertelt dat er wel 50 coupletten van zijn. ‘Julia had twee mooie benen. De één van hout en de ander is verdwenen…’ Kilometers later, in Mook, klinkt het lied nog in mijn oren. Ik vrees dat ik het niet gauw kwijt raak. Datzelfde geldt voor de Engelbewaarder. Dat hij bestaat, durf ik niet meer te ontkennen. Maar het loopt wel lekker.

Vijf burgemeesters
In Mook maak ik kennis met de burgemeester van de gemeente Mook en Middelaar, Inge van Dijk. Ze is niet de enige burgemeester op deze plek. Al met al zijn er liefst vijf van omliggende gemeenten. Een buitenkansje dus. En…. Ze kennen allemaal Ootmarsum. Van de Poaskeerls, Ton Schulten en van Annemiek Punt. Het is niet waar hè. Maar ik steek ‘m wel in mijn zak. Als we het dorp door zijn, wordt het rustig. En stil. Even op adem komen op de prachtige route via de Mookerheide naar Groesbeek. Daar treffen we zowaar Hans en Anneke van Zuilekom om ons niet alleen een hart onder de riem te steken, maar ook een Mars. Hans had dit jaar – voor de eerste keer – mee willen doen, maar het kwam er niet van. ,,Dan volgend jaar maar”, houdt hij zichzelf voor. In Groesbeek ook burgemeester Mark Slinkman. We hadden graag zijn vrouw Heleen gesproken, dochter van tandarts Geert Willenborg. Maar zij is er helaas niet.

Pittig
En dan liggen ze voor ons: de roemruchte Zeven Heuvelen. In de zon en langs de weg een haag van toeschouwers en campers. Het zijn moeilijke kilometers; maar we worden gedragen door de aanmoedigingen langs de kant. De eerste klim is er één van 8%. De bevrijding komt in Berg en Dal. Van daaruit nog vier kilometer nar de Wedren. Daar zijn Loes en Sofie Arkink uit Nutter al gearriveerd. ,,Het ging goed”, vertelt Loes, ,,maar het was best pittig. De inspanningen eisen hun tol. Gelukkig stond de vriend van Sofie op 30 kilometer.”

Magisch
De twee zussen zijn blij dat ze meedoen. ,,Het is heel gaaf om er bij te zijn.
Al die mensen langs de kant, het enthousiasme, de feestelijkheden, het plezier en de vriendelijkheid: uniek.” Loes en Sofie verheugen zich op morgen; de laatste dag. ,,De Via Gladiola is magisch. Dan vergeet je alle pijntjes. Dan wordt het feest. Daar gaan we voor.” En wij ook.”