Het naoorlogse monetaire beleid is simplistisch: komt er een economische crisis, dan doe je als overheid meer uitgaven. Dat zorgt voor werkgelegenheid en consumptie en zo “zwengel” je de “sputterende motor” weer aan. Dat discours gaat nu al 50 jaar mee: er wordt mechanische beeldtaal gebruikt, alsof de economie een machine was.
Dat is echter niet zo. De economie is een levend organisme dat net zoals wij soms fris en opgewekt kan zijn, of net vermoeid en verzuurd. Het heeft een hartslag en cycli, organen en uitwerpselen en het kan zich bezatten, waarna een kater volgt. Terwijl we zelfs in de fysica – die ooit als de “meest exacte der wetenschappen” werd beschouwd – de moderne en dus hopeloos saaie Newtoniaanse concepten al lang achter ons hebben gelaten, is dat geluk de economische wetenschap dus nog niet te beurt gevallen.
Nog steeds moet de economie dus “zuurstof” worden toegediend, alsof deze niet zélf kan ademen. Als men dus dat discours hanteert, besef dan goed dat men opnieuw een mechanische metafoor voor ogen heeft: net zoals je in auto’s een turbo hebt die extra zuurstof in de brandstof brengt, leeft men in de waan dat de injectie van fiat geld ’s lands economie verrijkt. De idiotie! Men verwatert net het bloed in de geldomloop. En dat terwijl de atleet sneller moet rennen!
Om het u maar te zeggen: onze intellectuele elite is knotsgek. Ze is ervan overtuigd dat men een organisme kan besturen dat groter is dan zichzelf. Dat is alsof een bacterie in uw darmkanaal de pretentie zou hebben te zeggen wat u moet doen. Dat kan wél, natuurlijk, maar enkel op de korte termijn. Op de lange termijn is het uw geest die bepaalt waar u heen gaat. Zo ook met de economie: er zit een onmiskenbare richting in. De pijl van de tijd, zou Ilya Prigogine zeggen.
Economie, met andere woorden, is leven en centrale banken zijn de parasieten die dat leven proberen uit te zuigen. Een eik kan leven met een maretak: dat is slechts een half-parasiet. Maar geen enkele economie kan leven met centrale bankiers. Die zuigen zelfs de sterkste stronk langzaam maar zeker uit. Daarbij geven ze zich geen enkele rekenschap van die lange termijn en zelfs niet van de mogelijkheid dat hun gastheer sterft.
De vraag is dus hoe lang het economische lichaam die parasieten nog verdraagt? Volgens mij zal er een moment komen waarop dat lichaam in crisis gaat en ze die hele troep in één keer uitspuwt. Van haar geest (de intellectuelen) zal het niet komen, want die is vergiftigd. Het zal rechtstreeks vanuit de onderbuik, van Les Gillets Jaunes, de Boze Boeren, van de wakkeren en consorten komen. Oncontroleerbare spasmen zullen zich meester maken van ons dierbare Avondland. De krampen en voortekenen dienen zich volop aan en zijn zichtbaar voor degene die zien wil. Kijk bijvoorbeeld naar de explosieve situatie in de VS met de naderende Fisa (Foreign Intelligence Surveillance Act) onthullingen. Die handelen over het misbruik dat gepleegd is met spionage praktijken op eigen bevolking en politici waaronder president Trump.
Een eenvoudige vraag: bent u als collega-bacterie in het economische lichaam eigenlijk wel voorbereid op dit soort gebeurtenissen? Waar zit u in dat lichaam? In de onderbuik? In de hartstreek? In het hoofd? Nu, echt belangrijk is dat niet: braaksel of diarree, het wordt er sowieso niet frisser op. Bereid u voor en denk niet: “O, het zal wel meevallen!”
Bron: Brecht Arnaert, Macrotrends
Frederick
