Per 1 december stopt ‘duizendpoot’ Rozik Vittor met haar werkzaamheden binnen het Openluchtmuseum Ootmarsum. Ze begon in 1998 als vrijwilliger en na een kort onderbreking, pakte ze in een later stadium dat werk weer op. Ze ontpopte zich als een steun en toeverlaat voor het bestuur en haar mede-vrijwilligers. In 2003 kreeg ze naast haar vrijwilligerswerk een aantal betaalde uren en dat breidde zich steeds meer uit. Rozik werd mede ‘het gezicht’ op het kantoor, verzorgde in eerste instantie de financiële administratie, maar door haar inzicht en werklust pakte ze steeds meer zaken op binnen het museum. Ze werd de spin in het web en in nauwe samenwerking met het bestuur en de vele vrijwilligers groeide het museum steeds verder in kwaliteit en kwantiteit.
Gevlucht naar Nederland
In 1996 kwam Rozik Vittor vanuit Azerbeidzjan via Tsjetsjenië naar Nederland. Ze vluchtte met haar gezin, omdat er veel onrust was in haar geboorteland. Met name christenen werden het slachtoffer door de invloed van de Sovjet-Unie. Het huis, waarin Rozik woonde, ging net als vele andere woningen van christenen in vlammen op. Het was een angstige tijd, maar ze wist te vluchten om in mei 1996 in Ootmarsum een woning te vinden. Met haar gezin voelde ze zich er direct thuis in de volledig en gezellig ingerichte woning. Riet Geerdink en Jannie Kruit hadden al het nodige voorbereid en zij begeleidden het gezin om zich thuis te voelen in de Siepelstad. Via Riet Geerdink kwam ze in contact met het openluchtmuseum. Haar begeleidster was daar vrijwilliger en kassamedewerkster. Dus begon Rozik ook als vrijwilliger en hanteerde de kassa of ze er al jaren mee vertrouwd was.
De rol van Rozik binnen het Openluchtmuseum
Daar bleef het dus niet bij, want ze bleek veel in haar mars te hebben. In 2000 maakte Rozik een belangrijke uitbreiding mee toen op het museumterrein de Weemhof, boerderij Heinenboer en de schaapskooi werden gebouwd. In 2012 werd Rozik benoemd tot bureauhoofd. In die functie verzorgde ze onder meer de verhuizing van de entree van het openluchtmuseum naar de leegstaande aula aan de Smithuisstraat. In het zomerseizoen was haar hele bureau volgeplakt met gele briefjes met alles wat er moest gebeuren en al werd het ‘s avonds laat: ze ging door tot het af was.
In 2017 kreeg het museum op het Commanderieplein een nieuwe entree en tevens twee kapschuren, een kapberg en later een fonkelnieuwe werkplaats. In het entreegedeelte richtte ze samen met vrijwilligers de museumwinkel in en haar laatste grote klus vond plaats in de Weemhof, die van binnen een volledige metamorfose kreeg.
Ook haar drie dochters raakten ‘besmet’ met het Openluchtmuseumvirus en dat gold zeker voor Anoush en Kristik. Zij hebben stage gelopen en zijn ook beide in dienst geweest van het museum. Hun moeder is echt een voorbeeld voor hen en zo hebben ook zij veel betekend voor het museum. Rozik bleef altijd en immer bescheiden, het liefst bleef ze op de achtergrond, want in de spotlights staan was niets voor haar.
Het museum verliest in haar een bijzonder waardevolle kracht. Inmiddels heeft Melanie Swennenhuis de werkzaamheden van haar overgenomen en zoekt het bestuur op dit moment naar een museumkracht voor het bureau.
Rozik Vittor heeft gekozen voor een nieuwe start in het zuiden van het land en alle mensen van het museum danken haar voor haar inzet en wensen haar een goeie toekomst toe.
Door de coronatijd is het niet mogelijk om een afscheidsreceptie voor Rozik te organiseren. Dat zal hopelijk op een later tijdstip ingehaald kunnen worden. Het bestuur heeft haar, mede namens de vrijwilligers, een mand met allerlei heerlijkheden gegeven.
Foto’s Rob Meijer
