Postuum eerbetoon Wil Hulshof – van Montfoort in de Volkskrant
In de Volkskrant verschijnen regelmatig artikelen, die postuum bekende of onbekende, kleurrijke Nederlanders eren, om deze te profileren. Ze komen van de hand van Iwan Tol. Onlangs nam de journalist contact op met de redactie van deze site. Hij wilde graag een postuum eerbetoon schrijven aan de Ootmarsumse Wil Hulshof – van Montfoort. Dankzij een overbuurvrouw van de familie Hulshof konden we een nummer doorgeven van zoon Evert-Jan. Vervolgens hebben Iwan Tol en de zoon van Wil en Chris contact met elkaar gehad om een postuum verhaal te maken over de Ootmarsumse en geboren in Maartensdijk.
Als In en Om Ootmarsum kregen we toestemming om het artikel ‘Zevenvoudig speerwerpkampioen Wil van Montfoort (1935-2025) was een pionier in de mannenwereld’ te publiceren.
In de mannelijke speerwerpwereld moest Wil van Montfoort dingen toch vooral zelf uitzoeken. Toch werd ze zeven keer op rij kampioen. Ze deed wel meer dingen die destijds ongebruikelijk waren voor een vrouw
Topsport stond nog in de kinderschoenen toen Wil van Montfoort in de jaren vijftig en zestig zeven keer op rij Nederlands kampioen speerwerpen werd. Trainen deed ze bij clubs en ook in haar eentje, in stadion De Vliert in Den Bosch. ‘Daar pakte ik dan een speer uit een kastje bij het stadion en ging ik op een grasveldje gewoon zelf gooien’, vertelde ze in 2013 in een interview.
Slechts één keer kreeg ze de beschikking over een gespecialiseerde trainer, een Duitser, al was die eigenlijk voor de mannen aangesteld in aanloop naar de Olympische Spelen in Rome. ‘Kunt u mij misschien ook helpen?’, had ze hem gevraagd. Dat wilde Herr Rüssmann wel, maar verder moest ze het toch vooral zelf uitzoeken; iets wat ze later in haar leven ook op allerlei andere gebieden zou doen.
Was ze een feministe? Haar zoon Evert-Jan weegt het woord. ‘Eerder een onafhankelijke geest’, zegt hij. Behalve speerwerpen deed ze wel meer dingen die ongebruikelijk waren voor vrouwen in die tijd. Trainen met boomstammen bijvoorbeeld. Later leerde ze vrouwen van Turkse gastarbeiders fietsen, gaf tennisles en zette ze trimgroepjes op, daarbij steevast nageroepen door omstanders: ‘Ze hebben ‘m al hoor.’ Talloze mensen kreeg ze in de loop der jaren aan het sporten.
Toeval
Haar record van zeven opeenvolgende nationale speerwerptitels op rij werd pas een halve eeuw later geëvenaard door Bregje Crolla. En dat terwijl het speerwerpen bij toeval op haar pad was gekomen. Met haar ouders verbleef ze in een zomerhuisje in Breukelen, toen ze hoorde dat er in de buurt een selectiewedstrijd plaatsvond voor de Nederlandse ploeg. Daar bleek ze met haar kracht en coördinatie een groot talent in die discipline.
Sport was sowieso de rode draad in het leven van Wil van Montfoort, geboren in 1935 in Maartensdijk, als dochter van een vertegenwoordiger in medicijnen. Als kind kon ze moeilijk stilzitten, waardoor ze al op haar 13de ging werken bij C&A en zich opwerkte tot inkoopadviseur. In haar vrije tijd deed ze aan volleybal, basketbal, handbal, turnen en atletiek.
Nadat het speerwerpen op het hoogste niveau voorbij was, begon ze aan een tweede sportleven. In het tennis, in categorieën boven de 35 jaar, werd ze diverse keren Nederlands kampioen. Op haar 75ste begon ze met golfen. Ook dat deed ze zoals ze het altijd al had gedaan in haar leven: ze leerde het zichzelf. ‘Kwam je bij haar op visite, moest je eerst mee naar de tuin. ‘Kom, even een wedstrijdje putten.’
Schouders van reuzen
Wil van Montfoort overleed op 89-jarige leeftijd aan de gevolgen van dementie. Generaties later zijn atletes als Femke Bol en Lieke Klaver idolen, die volledig kunnen leven van het geld dat ze met atletiek verdienen. Het gaat Evert-Jan te ver om te zeggen dat ze schatplichtig zijn aan zijn moeder. Wel haalt hij de uitspraak van wetenschapper Isaac Newton aan: ‘Als ik verder heb gezien, is het door op de schouders van reuzen te staan.’
De wetenschapper legde daarmee uit dat hij bij zijn ideeën ook vertrouwde op degenen die voor hem daarmee bezig waren geweest. ‘Zo is het met mijn moeder ook’, zegt Evert-Jan. ‘Ze was haar tijd ver vooruit en heeft op haar manier de weg een klein beetje geplaveid voor degenen na haar. Daar ben ik geweldig trots op.’
