Naast de 19 OLC-ers, die de marathon in Athene hebben gelopen, behoorde ook Stephan Nijhuis tot de deelnemers. De in Ootmarsum geboren en getogen Stephan, zoon van Ina en Herman Nijhuis, wist de moeder van alle marathons puur op karakter uit te lopen. Drie weken voor het evenement in Athene kreeg Stephan Nijhuis namelijk te maken met een ‘lopersknie’ en daarnaast constateerde de fysiotherapeut ook nog eens dat het kuitbeen uit positie stond. “Dat betekende therapeutische behandelingen. Tijdens de drie weken van intensieve sessies heeft de fysio mij geprobeerd op te lappen. Een week voor de marathon heb ik een restrondje gedaan, maar het schoot er weer in. De dinsdag voor de marathon lukte het de fysiotherapeut en podotherapeut eindelijk om mijn kuitbeen los te krijgen. Ik mocht van hen de marathon gaan lopen maar het zou wel pijn doen lieten de behandelaars weten,” geeft Stephan Nijhuis zijn verre van optimale voorbereiding aan. “Ik heb de fysio gevraagd of er kans was op blijvende schade. Het antwoord was nee en dus reis je niet naar Athene af om te kijken hoe ver je komt, maar wil je de eindstreep halen.”
Stephan Nijhuis rechts op de foto
De (oud) Ootmarsummer heeft hardlopen als hobby en besloot in het voorjaar van dit jaar om een marathon te lopen. Samen met een vriend uit Amsterdam vatten ze het idee op om de zware marathon van Athene te lopen. “Ik had wel eens geopperd om zo’n wedstrijd van ruim 42 kilometer hard te willen lopen. Op het moment dat we Athene in de kop hadden, is de knoop snel doorgehakt,” vertelt Stephan Nijhuis. Hij heeft vier redenen waarom hij deze uitdaging is aangegaan. “Waarom? 1 Je moet ooit een marathon lopen; 2 Als je er één loopt doe het dan niet eigen land; 3 De klassieke marathon is mooier dan het dure New York; 4 Waarom niet.”
Met nog twee anderen stelden ze een schema op met een trainingspiek in de maanden september en oktober. “Een paar dagen na de langste loop van 33 kilometer, en dat was drie weken voor de wedstrijd, schoot het dus in mijn rechterknie. De huisarts constateerde ‘lopersknie’. Daarnaast dus mijn kuitbeen en in die periode heb ik wel even getwijfeld of ik kon deelnemen. Gelukkig ben ik opgelapt, pijnstillers meegenomen voor mijn knie en afgereisd naar de Griekse hoofdstad.
De marathon was echt zwaar. De zon scheen volop en de temperatuur steeg naar 23 graden. Het parcours in de eerste 19 kilometer was heuvel op en heuvel af. Toen kregen we een traject van ongeveer 12 kilometer alleen maar klimmen. Na pakweg 22 kilometer kwam ik de Ootmarsummers Paul Sijtsma en Marijke Lentferink tegen. Na ongeveer 27 kilometer ontmoette ik de man met de hamer en besloot ik een stukje te wandelen en mijn muziek in te doen. Ik merkte echter dat staan en wandelen pijnlijker was dan rennen. Dus ben ik weer gaan hardlopen en vond ik mijn ritme terug. Ik zag een kilometer voor de finish dat er nog behoorlijk wat lopers werden afgevoerd, die echt niet meer konden. Dat was bij een viaduct waar je nog even stijl omhoog moest.
Ik heb het gelukkig gehaald en dan zie je dat legendarische stadion voor je. Dan weet je dat de finish naderbij komt en de binnenkomst in dat stadion was echt onbeschrijfelijk. Daar zijn geen woorden voor te vinden. Dat voelde als een geweldige ervaring, die ik voor geen goud had willen missen,” beschrijft Stephan Nijhuis zijn marathon, die hij dus met veel doorzettingsvermogen heeft weten uit te lopen.
En nu, definitief uitgelopen? “Nee, zeker niet,” lacht Stephan, “In het voorjaar wil ik nog een marathon lopen, maar dan wel één op een vlak parcours. Eerst echter herstellen van deze inspanning, ondertussen rustig door blijven trainen en vervolgens weer op weg naar de volgende uitdaging.”
