We leven hier in het Theologisch Seminarie intensief naar Kerst toe. Elke doordeweekse dag is er een korte viering in de kapel, geleid door een student of docent. Iedereen die voorgaat neemt een voorwerp mee dat voor hem of haar een teken is van de komst van Jezus Christus in de wereld. Tijdens de viering hangt de voorganger dat in een kerstboom. En zo hangen er in de kerstboom de vreemdste dingen: een zonnebril (door Jezus ga je de dingen op een andere manier zien), een Play Mobile poppetje (in Jezus werd God mens en God is ook in onze wereld aanwezig in mensen) en een zandloper (we wachten op Jezus en op zijn terugkeer). Zelf heb ik een lichtsnoer in de boom in de boom gehangen: God’s licht breekt in de duisternis van de wereld door.
En dan zijn er in de Amerikaanse/Engelse traditie kerstavonden met veel koekjes, chocomel met marshmallows en kerstliederen zingen. Gisterenavond waren er dertig mensen in de grote studentenhuiskamer bij elkaar om te zingen en samen te praten en allemaal zelfgebakken koekjes te eten. Komende donderdag is er de Kerstviering met Kerstdiner ter afsluiting.
Emma en ik gaan de volgende dag naar Cyprus, dat vlak bij Libanon ligt. Daar hopen we twee weken door te brengen met ons gezin, met mijn moeder, broer en met vrienden. We zien er naar uit! Het zal heerlijk zijn even de grote stad te verlaten en groen om ons heen te zien. En om weer bij elkaar te zijn.
Ook de studenten proberen zoveel mogelijk voor de Kerstdagen naar hun families te gaan. De meeste studenten komen dit jaar uit Syrië. Ik sprak deze week met een jonge vrouw uit Aleppo. Haar gaat het niet lukken, helaas, zei ze. Op zich gaat het beter in Syrië. De stemming in Aleppo is veel beter, vertelde ze mij. Mensen hebben weer hoop, nu ISIS verslagen is. Het ergste is voorbij. Haar ouders zijn van de zomer voor het eerst in jaren naar Beirut gekomen om hun dochter te bezoeken. Dat was heel feestelijk. Maar nu lopen de Syrische studenten tegen allerlei praktische problemen aan. Als ze Libanon verlaten, mogen ze dan nog wel weer terugkomen? Of zijn ze dan hun visum kwijt? De infrastructuur van het land is kapot. Dus de studenten moeten via allerlei ingewikkelde wegen reizen om bij hun dorp te komen. Openbaar vervoer is er vrijwel niet meer. Water- en energievoorzieningen functioneren niet meer. Alles moet opnieuw opgebouwd worden. Soms is het te erg. Hele wijken zijn weggevaagd. Sommigen willen niet meer terug, omdat ze weten dat ze hun buren niet meer kunnen vertrouwen. Maar anderen hebben weer hoop. We bidden in deze advent voor de wederopbouw van Syrië en voor het doorbreken van hoop en licht in deze wereld.
Vanuit Beirut wens ik iedereen gezegende Kerstdagen!
Ds. Hedda Klip
