De Ootmar-Goorse Annet Palthe is met haar partner Jan-Willem en hun onafscheidelijke viervoeter Bummel opnieuw afgereisd naar het immens grote Canada om daar de rest van de zomer door te brengen in hun huis op Bowen Island. Een reis vol met belevenissen viel hun ten deel en zeker de aankomst op Vancouver, want er speelde zich het één en ander af rondom de hond Bummel. In het verhaal beeldt Annet de lange wachttijd, dankzij een strenge beambte, mooi uit in foto’s. De Canadees met het priemende vingertje wordt door Annet zelfs vergeleken met een Monster Libelle. Het is allemaal weer te lezen in haar eerste blog, dat kwam met wat vertraging, maar ook dat wordt in het onderstaande verhaal uit de doeken gedaan. Het eerste blog hebben we als verrassing voor Annet en Jan-Willem gelardeerd met foto’s van de expositie, die Jan Willem nog bij zijn huis hield net voor hun vertrek naar Canada. ’t Bronzig, een pracht expositie van een enthousiast stel kunstenaars. De foto’s van deze expositie zijn gemaakt door Caspar Kouijzer.
Canada….door de ogen van Annet Palthe
JAWEL, we hebben gedrieën de vliegende overtocht van Schiphol naar Vancouver weer veilig achter ons liggen. Hondsmoe zijn we, om in Big Mister B’s hondentermen te spreken, van het constante daglicht. Maar dat maakt tegelijkertijd ook weer fit: handig omdat terug in de tijd vliegen.
Dat blijft een gekke gewaarwording: zondag om 13.00 uur uit Nederland vertrekken voor een vlucht van ruim 9 uur en nog steeds diezelfde zondag rond dezelfde tijd hier in Canada-Vancouver aankomen. We konden gelukkig wel wat uurtjes wegtukken tijdens de vlucht. Dus fris genoeg om van de Canadese familie én de rest van de zondag te genieten.
Zilverblauwe vogel vliegt vliegensvlug naar Vancouver
Vroeger las je over de Tijdmachine toch alleen maar in stripverhalen???!! Ik herinner me Suske en Wiske’s professor Barabas én Kuifje’s professor Zonnebloem uit m’n jeugd. Je verslond die ongelooflijk spannende verhalen.
En nu zitten we (bijna) allemaal ‘gewoon’ zelf aan boord van een Tijdmachine. “Waar blijft de tijd” heeft als uitdrukking dan weer een veel diepere betekenis!
Vancouver in zicht
Opgelucht en stralend-blij sluiten we veilig en wel zus Yvon en zwager Randy in de armen…. Pas na eindeloos wachten en zorgen om ons Bummel-mannetje, want er ging bijna 2 uur lang een héél gedoe aan vooraf. Lees en huiver mee.
Want wat bleek toen we eindelijk na lang wachten bij de “speciale bagage” Bummel ophaalden: netjes gezegd had hij zijn hok bevuild. En dus ook zichzelf. Door alle té lang-wachten-stress denken we. Dus konden we hem NIET uit z’n hok laten om te knuffelen, de poten te strekken én vooral om te drinken! Hond en hok stonken echt.
Herten-bonbons ruiken niet…..!
We besloten om meteen snel door te lopen naar de inklaring van Canada’s “Animal and food registration” en afzijdig, letterlijk uit de wind, te gaan staan. Want stel dat ze ‘m ziek verklaren en ‘ie er niet in mag… Die arme Bummel hijgde enorm, wilde haast niets drinken of kon dat door z’n gehijg niet. Uitgerekend vandaag stond er al een hele rij voor het loket te wachten (niet eerder meegemaakt), met een tergend nauwgezette dus langzaam werkende ambtenaar. En nog alleen ook. Andere collega bleek lunchtijd te hebben, en kwam toen wij aan de beurt waren terug.
KLM bestek van Victor & Rolf altijd leuk
Om een voorbeeld te geven van de bijna fobie-achtige insteek die Canada heeft t.o.v. geïmporteerd eten en dieren. Wij lieten een niet KLM-stewardess voorgaan, want haar hele crew moest op haar wachten voordat haar eigen meegebrachte lunch, in verband met haar ernstige voedselallergie, gecheckt werd. AL haar eten werd ter plaatse in de diepvriezer gestopt en die mocht ze op haar terugvlucht pas komen ophalen!!!! En hoe ze ook wapperde met de dieetvoorschriften en dito doktersverklaring, ze kreeg het NIET mee het land in. Ze liep in tranen naar haar wachtende collega’s. Hoop dat ze oké is. Gevolg is dat ze de volgende vlucht waarschijnlijk niets zegt….!
Dessert op 11 km hoogte… zónder voedselallergie!
Enfin, wij, alle wachtenden, hadden totaal niets in te brengen. Sterker nog ik had met diezelfde man ook een uhhh meningsverschil. Ik stond veel bij Bummel om ‘m gerust te stellen en ‘m te verleiden steeds enkele slokjes water te drinken. En dan ging ik weer even bij Jan Willem in de rij staan. Zijn volkomen hulpeloze onbegrijpende hondse hondenblik zal ik nooit vergeten: Bummel wilde uit die stinkkooi! Zo machteloos voel je je dan. Ineens gebaart en gebiedt die beambte me niet meer bij de kooi te gaan staan. Met strenge vinger wijst hij mij m’n plaats: naast Jan Willem, ín de rij. Punt! Rustig glimlachen en aan iets moois denken Annet… Zoals de waterlelies op de grote vijver rust en schoonheid uitstralen: een mooi “Monet Moment”.
Waterlelies als mooi Monet Moment
Toch kwam ook heel even het beeld van een streng gebiedende meestervinger van vroeger op de lagere school weer bovendrijven!!!! Ik pruttelde nog wat tegen: “Eén in de rij was toch genoeg?” Maar hij sprak me gebiedend en géén tegenargumenten accepterend toe: “Ik had niets te zoeken in de buurt van andere passagiers, die met hun spullen en verhaal bij hem aan de balie stonden”. Tuurlijk, Top secret. Gedwee, want we moesten toch bij hem langs, bleef ik verder naast Jan Willem in de rij staan. Arme arme Bum. Ondertussen maakte ik met de vrouw na ons heerlijk stoute teksten over hoe we onze kwelgeest-ambtenaar van alles wilde zeggen en aandoen. Dat luchtte ons lekker op én doodde de eindeloos lijkende wachttijd. Gelukkig liep het goed af en rook ‘ie geen onraad….hihihihi. Al met al een letterlijk smeuïg verhaal, met een happy end.
Onze rode Monster-Libelle lijkt op die beambte…
Opgelucht blij liepen we in vliegende vaart naar de wachtruimte, waar we eindelijk (na bijna 2 uur na aankomst) Yvon & Randy konden omhelzen. Na een snel en korte uitleg aan hen lieten we Bummel direct na de eindcontrole eruit. Gevieren ging het in snel wandelpas, met een steeds steviger trekkende Bummel, door naar de eerste buitenstop met groen én een frisse waterpartij. Daar dronk ‘ie wat en konden we hem – onder grote hilariteit van de aanwezigen – wat afspoelen alvorens ‘ie bij Yvon en mij achter in de auto mocht kruipen. Gewapend met van alles om onszelf te beschermen voor ongewenste geurvlekken(!), liet ik ‘m naast me kruipen op de achterbank direct naast het raam: alle ramen achterin wagenwijd open.
Bowen Island én de ferry vanaf familie
Bij aankomst bij Yvon thuis werden Bummel én bench – zijn reishok – buiten grondig schoongespoten met de tuinslang en kon hij eindelijk wat rondrennen, plassen, drinken en ook wat eten. Wij mensen proostten op een gezellige tijd samen in Canada. Zienderogen knapten Bummel én wij alle vier op.
Bummel relaxt op het beplante dak
Eerder dan anders gingen we richting huis, deden de broodnodige boodschappen, haalden de aansluitende ferry om op Bowen Island heerlijk de rust en de natuur op te snuiven. Natuurlijk ook uitgebreid een steeds rustiger wordende Bummel knuffelen
Dat gaf genoeg energie om de boodschappen op te bergen, familie te melden dat we veilig en wel op Bowen Home gearriveerd zijn, de koffers deels uit te pakken, internet aan te zetten en telefoonberichten af te luisteren. Na inmiddels ruim anderhalf etmaal wakker te zijn, moesten we aan de al luider wordende slaaproep gehoor geven: hier zondag 22.00 uur en in Nederland maandagochtend 7.00 uur!!!
Sunset Bowen Home
De eerste dagen staan in het teken van acclimatiseren. Vooral qua tijdsverschil. Het weer is goed en het begint hier gelukkig met rond de 20*C: de rest van de week loopt het kwik langzaamaan op naar 28. Doen wat boodschappen en laten onze neus bij diverse zaken zien, zoals de pet-store om Bummels darmen te verbeteren. Wat te denken van pompoenpuree met rijst: en de schat eet het op ook, zo’n honger heeft ‘ie inmiddels. Maar ja, beter worden is hoofdzaak, anders kunnen we nergens met ‘m heen en al zeker niet in zee zwemmen. Van de dierenzaak naar de buurvrouw met de Chocolate-shop & coffeebar voor dé ultieme espresso en cappuccino met zelfgemaakte super lekkere bonbons: winnen alle hoge choco-prijzen!
Chocolade Kus
Dan zijn we al weer lammig en gaan thuis verder met uitpakken, schoonmaken en gewoon lekker wat rommelen. Bummel gaat steeds beter, wordt weer zijn tierige zelf, gaat even kwispelend achter een jong hertje aan, maar laat zich goed corrigeren. Inmiddels ben ik uitgebreid met de Goose family, het ganzengezin, wezen ‘praten’ terwijl ik ze uitgebreid fotografeerde.
Ganzen gezin maakt toilet
Pa en ma hebben nog maar 3 jongen….dat is te zeggen als het “onze” ganzen zijn, want dat weten we natuurlijk niet echt zeker. Ze kwamen niet op het brood af, alhoewel de jongen wel wilden. Ma ging voorzichtigheidshalve met de kids mee het water in. Pa bleef als een afkeurend strenge heerser boven op z’n uitkijkpost staan, al die tijd slechts op één poot balancerend. Na een rondje nieuwsgierig naar mij kijkend, kroos en plantenstengels knabbelend en op veilige afstand wat heen en weer peddelen, gingen ze toch terug naar pa. Terwijl ze moeizaam de rots bij pa opklauterden, bedankte ik ze voor de fotosessie, kreeg desgevraagd hun vol-snaterende toestemming om de beste shots op www.inenomootmarsum.nlte laten plaatsen én beloofde de volgende keer wél brood mee te nemen. Wie zwijgt stemt toe niet waar?!
De drie ganzen jongen
Maandagavond ook weer vroeg naar bed. Dinsdagochtend was ik rond vieren klaar wakker en kon het niet meer in bed uithouden, en begon dus maar vast aan dit reisverhaal. Na een gezamenlijke vroege hondenronde en ontbijt buiten was het aangenaam bijkomen aan de eigen vijver. Van de 5 zien we slechts 3 vissen maar hoe!!! De beide oranje-wit gevlekte dames zijn hoog zwanger?, tenminste met een enorm bolle buik.
Bol zwangere vis: Oranje
Volgens internet kunnen ze wel 1000, ja echt duizend, nakomelingen per keer produceren. Dat wordt dan toch ‘One Golden Pond’, want ze glanzen prachtig in de felle zomerzon. Waarschijnlijk is nummer 3 een mannetje, want die is veel kleiner, super slank, beige-bruinig geschubd zonder een specifiek mooie accent kleur en volgt het meest oranje vrouwtje vrijwel steeds. Witje, vrijwel helemaal wit, is veel verlegener en zien we minder, schuilt onder de leliebladeren. We besluiten ze te gaan voeren om ze meer aan ons te laten wennen.
Veel verlegener Witje
Maar ook gaan we ’s middags vissen voeren in de grote “Ganzenvijver” beneden bij de oprit. In plaats van een schepnet wat we niet hebben, bindt Jan Willem heel slim een grote zeef aan een stok. Aldus gewapend gaan we op pad om wat nieuw volwassen leven aan onze kleine vijver proberen toe te voegen. Lol hadden we wel, de vissen aten brood, maar ze trapten niet in de zeef als broodmaaltijd. Maar ja, als je ook al het meeste brood gewoon krijgt toegegooid….wat heb je dan in die zeef te zoeken. Maar je weet nooit of ze de volgende keer toch toehappen!
Jan Willem &Bummel lokken én voeren vissen
Wie ook razendsnel toehapt is de Night Hawk. Met letterlijk stijgende verbazing slaan we ‘avonds tijdens het eten een grote groep gade. Zijn het ouders met hun jongen, die zelfstandig moeten leren jagen voor hun kost? Zou mooi zijn: vorig jaar zagen we slechts één stelletje. Hun constante roepen naar elkaar echoot helder door de lucht hoog boven ons. Ze scheren pijlsnel over en door ons dal om daarna sky-high als ware hemelbestormers loodrecht omhoog te racen. Hap, hebbes! En dan begint de duizeling wekkende jacht weer van voren af aan.
Night Hawk op jacht naar heerlijke hapjes
Verder is het wassen en strijken geblazen, met het thuisfront wat heen en weer Appen en lekker van wijntje en eten genieten. De spectaculaire avondzon zorgt weer voor inspirerende schildermomenten voor Jan Willem en laat mij pittig met de camera heen en weer hollen. Ook daarna is het credo weer vroeg naar bed toe om het tijdsverschil in je systeem toe te laten. Woensdag waren de eerst 2 bomen aan de beurt om omgelegd te worden, want je moet hier aan het uitdunnen blijven: voor je het weet staat er in plaats van 1 boom een groepje van 2, 3 of 5 pal naast elkaar. Dat valt niet meteen op, zeker omdat we hier natuurlijk niet altijd zijn. Jan Willem zaagt ze om en meteen in stukken voor de open haard.
Hout voor de open haard
Ik trek de takken op een hoop ergens wat uit de loop, vervoer de houtblokken met de kruiwagen naar de carport, waar de houtvoorraad ligt om te zijner tijd te worden gekloofd. Van wat takken van The Olders- tree vul ik wat vazen: hun grappige bloeivorm lijken net groene super parels. Het is al vroeg warm aan ’t worden dus zijn blij dat we die zwetende klus vóór de koffie geklaard hebben. Lekker douchen, koffie, natuurmomenten fotograferen en wat lezen. Dan schrijf ik de rest van het blog, wij lunchen wat lichts, terwijl jullie daar in Nederland al naar bed gaan. Dan is het een kwestie van afronden van dit eerste blog, kritisch nalezen, fouten corrigeren, de foto’s erbij zoeken en dan krijgt Jan Willem het ter controle. Pas daarna kan het naar inenomootmarsum gezonden worden, waar Peter dit voor jullie verder uitwerkt: Peter zorgt er namelijk elke keer weer voor dat al deze foto’s, die ik apart stuur, tussen de juiste regels gezet worden!
NB: “Maar ja Annet, als je het speciale laptop-snoer niet meeneemt….kan je je blog niet versturen.”
Pas nadat we naar Vancouver zijn geweest én de hele santenkraam weer geladen is en opnieuw geprogrammeerd gaat het lukken!!! Thanks Peter, voor je ‘pietepeuter’ geduld.
Fijne vakantievreugde, vanuit een zonnig Canada-Bowen Island.
Tot Blogse
Annet Palthe
Hieronder een Gallery met foto’s van de expositie ’t Bronzig
