Siepelsaegh met een kat een kauw en een Baars

Ootmarsum  scoorde hoog tijdens de lintjesregen in de sneeuw, want op 26 april lag er ’s morgens nog een dun laagje wit op weg naar Denekamp. Ondanks dat, togen drie Siepels in hun dagelijkse kloffie naar ‘n doarp voor een ‘vergadering’, die later een hoogtepunt in hun leven zou worden. Om dat in gepaste stijl te laten plaatsvinden, lieten welingelichte kringen, de naaste familieleden weten om toch maar “het nette pak” naar het gemeentehuis in Denekamp mee te nemen. In de burgemeesterskamer aangekomen is het ineens duidelijk voor de drie heren dat een trui toch niet helemaal past bij de te verwachten ceremonie. Op dat moment komt er een colbertje binnen, die door Betsie aan manlief Henk Heerink wordt gegeven. Even later wordt er door een ambtenaar een compleet pak binnengebracht, onduidelijk voor wie. Jan Tenniglo zegt niets en Jan Heerink denkt, ondersteund door Hans van Zuilekom, dat dit wel eens van hem kan zijn.  Op het verkeerde been gezet (en dat maakt het niet makkelijker), probeert Jan Heerink  zich in het pak te worstelen. Op dan moment komt Fien  Heerink binnenstormen met in een plastic tas een colbertje en zo helpt ze haar Jan uit de worstelstrijd. Op dat moment laat Jan Tenniglo zich ontvallen dat het eerste pak toch wel eens van hem kon zijn, met de woorden “Dat komt mie wa bekend veur”,  De heren zagen er even later uit,  zoals het Zijne Majesteit behaagt……..Een pak van ons hart.  De Siepelin die ook een lintje kreeg, Liny Voorpostel, blijft buiten beschouwing. Zij kwam als altijd, goed gekleed voor de dag. Alle geridderden, langs deze weg, van harte gefeliciteerd!. De weg van Karin Baanstra om folders voor de Boedelmarkt van Ootmusica rond te brengen leidde langs vele brievenbussen. Bij één bus voelde ze meer dan alleen borstelhaartjes, want aan de andere kant zat een kat, helaas niet in de gordijnen, die de klauwen vol in de vingers van de onfortuinlijke bezorgster zette. Zowel de kat als Karin zetten het op een schreeuwen. Na een snelle terugtrek beweging kwam de gleuf weer vrij en kon Karin Baanstra haar geteisterde vinger eens goed bekijken.  Een ‘geteisterde’ man is Lucas Lohuis, want de koster van de Protestantse kerk is de afgelopen weken al verschillende keren aangevallen door een kauw, die ergens op ’t Pläske zijn broedplaats heeft. Dat gezeik op het Pläske is Lucas eigenlijk zat, en dus kijkt hij bij het binnenlopen en het verlaten van de kerk wel drie keer uit of dat beest  niet op het hoekje van Ons Gebouw zit. Lucas is gelukkig nog niet bezig met zijn kraaienmars, maar hoopt binnenkort wel te kunnen zingen ‘Moeder onze kraai is……………de gelukkige ouder geworden van jongen, die het nest zijn uitgevlogen.’ Gelukkig is het Joods monument teruggekeerd. Wel op een andere wijze, maar zeker op een indrukwekkende manier. Het monument is gemaakt van Cortenstaal dat na verloop van tijd roestbruin wordt, maar niet wegroest. Dat bruin worden ging in Ootmarsum verbazingwekkend snel, maar dat heeft een reden en die is van te voren bedacht. De makers hebben dit staal na het onthullen van het monument ingespoten met een speciaal goedje, waardoor het inderdaad heel snel een roestig kleurtje kreeg. Herman Baars mag dit zelfs, als graffiti specialist, met een hogedruk spuit  nog een aantal keren overdoen, zodat dit bijzondere monument tijdens de 4 mei viering het beoogde effect heeft.