“Hier zet ik mien’ stok en mien’ staf.
En nem de kipse veur oe allen af”
Met deze twee zinnetjes meldden vroeger de brulfteneugers zich bij buren, vrienden, familie en bekenden om deze voor een bruiloft uit te nodigen. Dat ging vroeger niet met een deftige kaart over de post. Het toekomstige bruidspaar (of de familie) wees twee mannen aan, die allen die voor het feest in aanmerking kwamen, persoonlijk kwamen uitnodigen. Een zwaar karwei, want er moesten nogal afstanden worden afgelegd. Bovendien hield men vroeger van grote bruiloften. Iedereen die maar enigszins een relatie met bruid of bruidegom had, werd door de brulfteneugers bezocht.
Het was de gewoonte om de twee mannen op een glaasje te trakteren, soms kregen ze er iets te eten bij, maar na een paar uur ging vaak het uitnodigen minder gemakkelijk en moest men de andere dag maar weer verder.
Op de z/w foto staan Joan Veldboer (links) en Henk Velthuis klaar met hun tocht te beginnen.
Op de kleurenfoto zijn het Jan Raatgerink (links) en Wim Essink die zich met de ‘zware’ taak hebben belast. Zij demonstreren het tijdens een Siepelmarkt. Minder zwaar als vroeger, maar toch….
