De periode in Canada voor Annet Palthe en haar partner Jan Willem en lummel de Bummel is ten einde. Bijna zijn ze weer thuis. Over de laatste week in het imposante land heeft Annet nog een blog geschreven over tal van spannende belevenissen, want een beer op het terras is toch iets wat je normaal alleen in films ziet. In Canada kan het allemaal. Het blog van Annet is verder weer voorzien van prachtige foto’s, die een mooi beeld geven van de natuur en de grootsheid van het land.
Lang zal Bummel Leven…Hieperdepiep Hoera!
Little Mister B. is sinds afgelopen zondag één mensjaar geworden en is dus officieel „Little” af.
Als je bedenkt dat nu de eerste zeven hondenjaren voorbij zijn, dan klopt dat in ieder geval zeker met zijn „puberstreken”: Handdoekje pikken en voor ons langs paraderen om daarmee aandacht te trekken rekenen we daar zeer zeker toe! En, succes verzekerd, want hij moet dat dan komen brengen en loslaten…..wat enige tijd in beslag neemt, dat begrijp je. Met zijn NU…. cm hoog en …cm. lang is hij haast niet te herkennen van het heerlijk kleine knuffeltje, die hij was.
BummelTJE op schoot bij kleindochter Sarah, 2 maanden jong
Met zijn nu 1 jaar is hij wel een echte slungelige puber, onze lummel Bummel.Wat postuur betreft dus eigenlijk meer een Big Mister B. Uiteraard hebben we „Lang zal Bummel-lief leven” gezongen, kreeg hij ook een gekookt eitje samen met ons ontbijt, ‚schoot’ ik uit met het blikvoer bij z’n ochtend- en avond brokken maaltijden én kreeg hij een mega kluif van de baas, met het merg er nog in! En wat vond ’ie het aller lekkerste??? Een likje rest-yoghurt wat hij zo af en toe in z’n bak krijgt…na ons ontbijt. Maar vooral de extra lange spannende wandeling, die we maakten tijdens een stralend warme ochtendzon, is als altijd hét hoogtepunt voor Big Mister B. Hij rent werkelijk af en aan en heen en weer naar iets spannends, terug naar Jan Willem, weer naar iets anders spannends en terug naar mij: heel lief (én slim) zijn attentie naar ons beiden toe verdelend….meestal. Want ja, de Baas van de roedel is toch echt met stip Jan Willem en daar ben ik het ook volledig mee eens.
Bummel één mensen-jaar al weer: voor één keertje dan bij de baas op schoot in de luie stoel
De hele dag bleef het heerlijk weer, echt een zon-zondag, dus zijn we buiten opnieuw gaan snoeien en zagen. Zo herontdekten we een 2e kleine poel, meer een overloop-vijvertje van de grote poel, of vijvertje, vlak bij het huis. Door de vele herfstregens de afgelopen dagen zat de grootste poel overvol en liep via een spannend beekloopje over naar de kleinste. Van daaruit verdween het in het niets..Maar (laatste) bloemetjes, paddestoelen, zwammen en zelfs nog een tak met nabloei-bramen en nog veel meer was er te zien.
Laatst gespotte margriet die ons vrolijk toelacht
Jan Willem besloot daarom om de tuin meer open te maken: dus weer zagen en snoeien van de als onkruid snel- en talrijk groeiende loof- en dennenbomen om zo de grassen meer kans te geven. In de meer verwarmende openheid kunnen amfibieën er ook gezellig huizen en de herten hier boven komen eten en drinken. De talrijke hertenkeutels verraden dat ze hier graag grazen.
Echte mini zwammetjes, meestal kleiner als m’n vingernagel
En de jarige Bummel? Die heeft er zowat de hele middag in lopen rond banjeren, totdat ‚ie elke millimeter grondig had doorzocht op kikkers of welke geur hij dan ook ruikt. Zijn kwispelende staart verraadt steeds dat hij een spoor van-wat-dan-ook oppikt. Water is sowieso zijn allergrootste vriend, dus die poelen heeft hij nu lekker dichtbij het huis.
Bummel boemelt gelukzalig in en rond de beide poelen
Van zus Yvonne kregen we een héél spannend telefoontje: ze had bezoek van moeder beer met 2 berenjongen gehad! Hoe die drie dikke wolbalen op de hoog tegen de bergwand gesitueerde terrassen kunnen komen van hun tegen en in de rotsen gebouwde drieverdiepingen huis is iedereen een raadsel. Ze zijn al fors dik volgevreten om de komende winterslaap zo gevuld mogelijk door te komen. Met hun beredik uitstaande zwarte vacht lijken ze nog imposanter. En nu kwamen ze een „toetje” halen, gewoon hier op het buitenterras!
Zwarte beer, door Maarten Running in Canada gemaakt
Eerst waren ze voor de eetkamerramen bezig de vogelvoederbak te plunderen. Moeders moest zich oprichten – zo zagen ze haar flinke maat – maar dat gladde ding zwaaide steeds uit haar poten en ze snoof en gromde ongedurig, zo leek het. Dus probeerde ze haar geluk op het volgende terras, waar er nog ééntje hing, ietsje lager…Yvonne werd toen zo kwaad en verontwaardigd dat die berin haar geliefde vogel-voederhangers molesteerde – want die berenklauwen ging met grof geweld te keer – dat ze de terrasdeur opende, 2 stappen naar buiten deed, zwaaide met een handdoek en schreeuwde om ze weg te jagen. Manlief Randy riep geschrokken Yvonne terug, bang dat de berin zich tegen zijn vrouw zou richten. Maar moederbeer keek slechts vaag haar richting uit en ging in eerste instantie weer gewoon door om te proberen de voederhanger open te breken en zo het vogelzaad als snack te nuttigen. Nu denken ze te begrijpen waar die al in begin september vreemd grote krassen en barst door gekomen moeten zijn…
De Steller Jay verdween nietsvermoedend in de nu inmiddels „beroemde” voederhanger
Maar de aanhoudende vastberaden kssst kssst-kreten van Yvonne werden haar kroost en dus ook moederbeer toch te onrustig en na zo’n 15 minuten en een hoop geritsel, gesnuif en snurkachtige geluiden verdwenen ze via de zij- en achterkant van het huis. Wijselijk gingen Yvonne & Randy toch maar niet kijken hoe ze precies verdwenen. Dus werd het weer gewoon rustig, hingen de zwaaiende voeder-cilinders langzaamaan weer stil en leek het gevaar geweken. Toen werd Yvonne pas een beetje bibberig en belde ons over haar berespannende ervaring. Pfffff…
Zo’n zwarte berin is per slot van rekening rechtopstaand toch zowat net zo hoog als een volwassen mens.
Onbedoeld toch een spooky signaal bij de voordeur: Randy’s hoed op het houten paard
Wij daags erna naar Vancouver om alles in geuren en kleuren nog eens te horen en alles live aangewezen te krijgen, maar het bleef berestil! Gelukkig. Wie we wel te zien kregen was een prachtige specht, die, jawel je raadt het al, gewoon nietsvermoedend aan dezelfde voederhanger jongleerde en zich alle lekkers goed liet smaken.
Specht, de Northern „Gilded Flicker”
Vlak bij de familie, onder hun huis, ligt de zeearm van de Strait of Georgia: de Howe Sound geheten. Vanaf daar beneden heb je prachtige vergezichten en kijk je over Vancouver heen zelfs uit op de Amerikaanse mega vulkaan, de Mount Baker. Zijn besneeuwde grote hoge berg en kratertop steekt mysterieus overal boven uit en biedt een haast onrealistisch maar vooral prachtig bepoederde achtergrondgezicht voor het stadse silhouet.
Vulkaan Mount Baker(America) als achtergrond van Vancouver
Je kunt daar onder langs de kust en in de baai heerlijk rondstruinen. Met mooi weer gaan heel veel mensen er lekker zitten, of genieten van de sunset, met hun soms meegebrachte glaasje in de hand.
Ook het vrijwel naastgelegen woest beboste steile Lighthouse Park is indrukwekkend met van die oerboomstammen waar je met drie volwassenen, de handen uitgestoken, nog maar nauwelijks elkaar kan aanraken. Verstoppertje spelen met Bummel kan dus prima!
In Lighthouse Park liggen hele hoge dikke boomstronken…
Op één van de ritjes vanaf Vancouver terug naar Bowen ontwaren we deze regenboog, die de hoge bergtoppen lijkt op te tillen.
Regenboog op de Lions, zoals die 2 rotspunten worden genoemd
Vrijwel tegelijkertijd zien we (weer!) een olijk zeehonden koppie, dat met ons hide-and-seek speelt: nét als je ’m ziet en elkaar ernaar wijst, duikt ’ie ondeugend weer onder om een stukje verder weer olijk knipogend zijn schattige snuitje te tonen. Ik stuurde hem al eens mee dacht ik? Ik wil niet in herhaling vallen…..maar hij is te lief om steeds in een mapje vast te houden.
Zeehondje dat ons in het ootje lijkt te nemen
Onze trouwe vogelvriendjes kunnen gelukkig rustig op de grond voor de schuifpui rond lummelen en de kwistig gestrooide doppinda’s komen oppikken. Bowen Island heeft geen grote roofdieren – vandaar de zo talrijk vrij rondlopende herten – omdat het als eiland, en dus habitat, daarvoor veel te klein is. Deze nieuwsgierig zittend, blijvende schoonheid zag ik nog in de woonwijk bij Lighthouse Park, op Bowen zag ik ze nog niet.
Eekhoorn
Er schijnt ooit wel een poosje een beer hier te zijn geweest. Men vermoedde dat die beer deels zwemmend en deels op een houtvlot is meegelift. Maar hij verdween net zo plotseling als dat hij hier was.
Over een houtvlot gesproken…
Rondom Vancouver zouden we één van de afgelopen nachten een vreselijke storm en hoogwater, dus overlast krijgen, zo was de weersvoorspelling. Dat viel gelukkig allemaal heel erg mee en op Bowen was er hoegenaamd niets aan de hand, slechts stromende regen, maar da’s niets nieuws in de herfst. Wel zagen we de verwoestende kracht van water de volgende ochtend. De zo genoemde houtvlotten zijn kleine oersterke sleepbootjes met daarachter ellen lange slierten boomstammen. Het lijken net mega matten geweven van boomstammen, met staalkabels aan één ’geregen’, zowel in de breedte als in de lengte, echt honderden meters lang. Doordat wij het vanaf huis op een flinke afstand zien, lijken ze minder groot, maar op een ferry-tocht passeerden we er eens eentje en dat is zeer indrukwekkend.
Door de storm die nacht waren delen van het houtvlot uiteengeslagen en op drift geraakt.
Op drift geraakte boomstam-matten, aan één gekoppeld door middle van stalen kabels: door de storm los geknapt, waardoor een grote warboel in plaats van één lange sleep is te zien
Door de verrekijker zagen we 2 sleepboten ploeteren om ze weer bijeen te krijgen. Op het laatst moesten ze er 2 aparte vlotten van maken…zoals onderstaande ingezoomde foto’s tonen.
Opgedeeld in 2 aparte slierten: als je goed kijkt zie je langs het hele strand aan de overkant ook overal aangespoelde boomstammen liggen
„Onze” Steller Jays zijn altijd vlak in de buurt om de voederplank en hun terras te inspecteren. De hele familie, pa, ma en de drie kids, zijn nog steeds allemaal samen. We hebben ze al zover, dat ze komen aanvliegen terwijl we al roepende hun doppinda’s en zaadjes kwistig rondstrooien
De familie Steller Jay, brutaal/vrij als echte gaai-achtigen nou éénmaal zijn.
Dat de zomer nu echt wel voorbij is, zie je onder andere aan de wespen, die verdwijnen in hun bijzondere papierachtige winterbollen….of met laatste stuiptrekkingen verdrogen.
Maar ook de houtkever wil zich ingraven in een lekker stukje hout en dat is hier in overvloed.
Houtkever, die liever op en in hout als blad leeft
We zijn nog een laatste dagje opnieuw naar de Waterfalls net voor Squamish geweest. Het nu, in de herfst, met geweld naar beneden donderende water liet een woeste wit schuimende waterstroom zien, die via meerdere takken zich gulzig vulde tot één kolkende massa. Ik moest en zou er in gaan staan: om die kracht letterlijk aan den lijve te ondervinden…nou, aan den voeten dan, want een paar passen van de kant af, tussen boomstammen in, was al meer dan genoeg om het watergeweld te voelen.
YES! Echt in het energie opwekkende, krachtig snelstromende water gestaan!
Zelfs Bummel wilde er na één keertje in gestaan te hebben niet meer echt in, dat zei genoeg. We liepen via de trappen naar het hoogste plateau, spannend naast waar de waterval naar beneden klettert. Door de herfstwind werden wij én de cameralens helemaal nat gespetterd.
Pal naast de neerstortende Waterval: wij kletsnat en de cameralens vol druppels
De zon breekt nu net door en omdat het vrijdag, de dag voor vertrek is, besluiten we lekker te gaan wandelen. Dat zal wel een gesop van jewelste worden, maar we doen het als afscheidswandeling meer nog voor Bummel.
Als we terugkomen staan er bitterballen bij de borrel op het menu, vertel ik later wel!!! Straks misschien nog even gaan kijken bij de Halloween party, van ons afscheidsetentje genieten én koffers (morgenochtend definitief) nog pakken en dicht doen…dus doe ik NU alvast dit 8e Blogje „dicht”, met dank dat je de moeite hebt genomen dit te lezen.
Tot gauw in ons Goorse- & Siepelse leven!!!
Harige poot van Bummel
